Οργανώνουμε και απεργούμε στα κάγκελα!

Όπως αναφέρει η Εργατική Αλληλεγγύη στο τετρασέλιδο απεργιακό δελτίο που έβγαλε:
"Η Εργατική Αλληλεγγύη δεν κυκλοφορεί την Τετάρτη 27 Απρίλη λόγω της απεργίας στα ΜΜΕ. Αυτό το τετρασέλιδο κυκλοφορεί για τη στήριξη της απεργίας και την οργάνωση της Πανεργατικής.
Το επόμενο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης θα κυκλοφορήσει όταν το επιτρέψουν οι απεργοί"
Ακόμα και μέσα στις μέρες του Πάσχα, τα συνεργεία του Σ.Ε.Κ Ηρακλείου, με την Εργατική Αλληλεγγύη και τα ωρολόγια προγράμματα του φεστιβάλ "Μαρξισμός 2016" επισκέφτηκαν τη Μεγάλη Δευτέρα και τη Μεγάλη Τρίτη το κτίριο της Περιφέρειας Κρήτης, το ΠΑΓΝΗ και το κτίριο του Δήμου Ηρακλείου. Η κουβέντα που άνοιγε με τους εργαζόμενους κινήθηκε σε δύο άξονες. Την οργάνωση της Πανεργατικής απεργίας, σε κάθε χώρο, και με συντονισμό όλων των χώρων που βγαίνουν σε απεργία, ανεξάρτητα από το πότε θα αποφασίσουν οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν την 48ωρη. Όπως ακριβώς κάνουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ από την Πέμπτη 21/4.
Η κουβέντα προχωρούσε και στο τι θα γίνει μετά την απεργία, για την προοπτική. Αυτή ακριβώς είναι και η συζήτηση γύρω από το πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ "Μαρξισμός", το ποιες είναι οι εναλλακτικές απέναντι σε ένα χρεοκοπημένο καπιταλισμό αλλά και ποια είναι η εναλλακτική απέναντι στα ξεπουλήματα και την χρεοκοπία της πολιτικής της ρεφορμιστικής αριστεράς.
Συνολικά 8 εργαζόμενοι αγόρασαν το απεργιακό φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης, ενώ μαζεύτηκαν και 12,5 ευρώ για την οικονομική καμπάνια της εφημερίδας.
Την Τετάρτη στο καφενείο του Τσίου στις 7μ.μ θα έχουμε κουβέντα για το πως μπορούμε να οργανώσουμε καλύτερα την Πανεργατική αλλά και την Πρωτομαγιά.
Οι εξορμήσεις θα συνεχιστούν και την Μεγάλη Πέμπτη αλλά και την επόμενη βδομάδα.
Οργανώνουμε και απεργούμε στα κάγκελα!

Αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμα του φεστιβάλ Μαρξισμός 2016

Για μεγέθυνση: http://sekonline.gr/images/general/20.JPG

Δελτίο Τύπου Σ.Ε.Κ Ηρακλείου για το φεστιβάλ Μαρξισμός 2016

Το Τετραήμερο συζητήσεων Μαρξισμός 2016 που θα γίνει στις 19-22 Μάη στην Αθήνα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ), θα είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε και να κουβεντιάσουμε πάνω σε όλα τα καυτά ζητήματα θεωρίας, στρατηγικής, οργάνωσης και τακτικής που απασχολούν τα κινήματα σήμερα, με τη βοήθεια ομιλητών από ένα πλατύ φάσμα της Αριστεράς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. «Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο» είναι το κεντρικό σύνθημα του Τετραήμερου και αυτό το μοτίβο διαπερνάει όλους τους κύκλους των συζητήσεων.

 Όπως πάντα, βασικό στοιχείο των αναζητήσεων είναι η ιστορία, οι εμπειρίες και τα διδάγματα από προηγούμενες μεγάλες μάχες, εξεγέρσεις και επαναστάσεις που σημάδεψαν την πορεία του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την «Εξέγερση του Πάσχα» στην Ιρλανδία, αλλά και 80 χρόνια από το κύμα του 1936: Μάης στη Θεσσαλονίκη, Γαλλία, Ισπανία- μια εργατική αντεπίθεση μέσα στα σκληρά χρόνια της Μεγάλης Κρίσης και της ανόδου του φασισμού.

 Μαζί μας σε αυτές τις συζητήσεις θα είναι ιστορικοί που έχουν συμβάλει με το έργο τους, όπως ο Δημήτρης Λιβιεράτος με τα βιβλία του που καλύπτουν όλη την πορεία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, ο Μιχάλης Λυμπεράτος με το συγγραφικό έργο για την περίοδο από τον Εμφύλιο στην ΕΔΑ, ο Δημήτρης Μαριόλης συγγραφέας του βιβλίου «Η αδύνατη ταξική ανακωχή» για την περίοδο που ακολούθησε μετά την Απελευθέρωση τον Οκτώβρη του 1944.

                Πρόκειται για ένα πραγματικό πανεπιστήμιο των επαναστατικών ιδεών αφού οι 10 κύκλοι συζητήσεων, οι θεματικές στις οποίες χωρίζονται οι 50 συζητήσεις, ακουμπάνε το σύνολο των αναζητήσεων της αριστεράς στην Ελλάδα και διεθνώς. 

Με κύκλους όπως “Ένας αιώνας εξεγέρσεων και επαναστάσεων”, “Αριστερά και επανάσταση στον 21ο αιώνα”, “Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα”, “Η πάλη ενάντια στο Φασισμό”, “Καπιταλισμός-Ζόμπι”, “Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο;”, “Καπιταλισμός και καταπίεση”, “Μαρξισμός, θεωρία και πράξη”, “Ιμπεριαλισμός, πόλεμος, εθνικισμός και προσφυγιά”, “Τέχνη, επιστήμη, πολιτισμός”, αναδεικνύεται η επικαιρότητα της μαρξιστικής ανάλυσης. 

                Πάνω από 90 είναι οι ομιλητές του τετραημέρου, ανάμεσά τους η βουλευτής Μπριντ Σμιθ από την Ιρλανδία, ο οικονομολόγος Μάικλ Ρόμπερτς, ο Άλεξ Καλλίνικος που θα μιλήσει και για την ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Αποκρυπτογραφώντας το Κεφάλαιο», οι πανεπιστημιακοί από πλατύ φάσμα της αριστεράς και των κινημάτων Γιώργος Τσιάκαλος, Νίκος Στραβελάκης, Άλκης Ρήγος, Ελένη Πορτάλιου, Γιάννης Μηλιός, Χάρης Αθανασιάδης, Κώστας Βλασόπουλος.

                Κάθε μέρα του 4ήμερου κλείνει με μια μεγάλη συζήτηση πάνω στις βασικές μάχες της περιόδου με ομιλητές από την καρδιά των μαχών και των αντιστάσεων. “Η εργατική αντίσταση στα μνημόνια” την Πέμπτη 19/4, “Σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά” στις 20/4, “Διεθνιστικό ΟΧΙ στην ΕΕ” το Σάββατο 21/4 και “Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο”, που είναι και το σύνθημα του φετινού Μαρξισμού, την Κυριακή 22/4.

Επικοινωνία Δήλωση συμμετοχής   

Περισσότερες πληροφορίες και δήλωση συμμετοχής στην

·         Iστοσελίδα www.sekonline.gr 

·         Εργατική Αλληλεγγύη, 210 52 47140 

·         Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Φειδίου 14, Αθήνα, τηλ. 2105247584

·         Facebook event: Μαρξισμός 2016

Αναλυτικά το πρόγραμμα συζητήσεων του φεστιβάλ στη διεύθυνση: http://sekonline.gr/images/general/20.JPG

Γραφείο Τύπου Σ.Ε.Κ Ηρακλείου

12/04/2016

e-mail: sekiraklio@gmail.com

Συνδικαλίστρια και μητέρα; Απολύεσαι!

Σε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στις 11/3, στις 9:15πμ στην Επιθεώρηση Εργα- σίας του Ηρακλείου Κρήτης καλεί το τοπικό παράρτημα του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών. Η κινητοποίηση έχει να κάνει με τις πρόσφατες συνδικαλιστικές και σεξιστικές διώξεις που άσκησε η εργοδοσία της ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΚΤΕΕ εις βάρος εργαζόμενης που πρόσφατα έγινε μητέρα. Όπως καταγγέλουν οι συνάδελφοί της: “Το θράσος της εν λόγω εργοδοσίας έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο: αφού πρώτα εκβίασαν τη συναδέλφισσα να ρίξει το παιδί για να συνεχίσει να δουλεύει, αφού αποπειράθηκαν να χειροδικήσουν όταν διεκδίκησε δεδουλευμένα, αφού την άφησαν για μήνες απλήρωτη ώστε να την εξαναγκάσουν σε παραίτηση, αφού απείλησαν με μηνύσεις το σωματείο μας και δημοσιογράφους, αφού την απείλησαν για τη ζωή της εάν προχωρούσε σε καταγγελία στο ΙΚΑ, αφού την απείλησαν ότι θα μπορούσαν να τη διασύρουν τόσο ώστε να μη βρει ποτέ ξανά δουλειά, τώρα που έληξαν οι άδειες (μητρότητας κλπ) και η συναδέλφισσα επέστρεψε στην εργασία της ως όφειλε με βάση την αορίστου χρόνου σύμβασή της, με περίσσιο θράσος της είπαν «πέρνα έξω». Την απέλυσαν παράνομα γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την 18μηνη προστασία μητρότητας από το νόμο (απαγόρευση απόλυσης). Φώναξαν μάλιστα την αστυνομία να απομακρύνει την εργαζόμενη και τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης του σωματείου που είχαν πάει να διασφαλίσουν την ασφαλή επιστροφή στα εργασιακά της καθήκοντα μετά από όλες τις απειλές που είχε δεχτεί.

Κατακραυγή

Πέρσι η εργοδοσία ηττήθηκε: παρά την αρχική άρνηση της, εν τέλει παραδέχτηκε και κατέβαλε όλα τα δεδουλευμένα και παραχώρησε τις άδειες που νόμιμα δικαιούταν η συνάδελφος. Φέτος, και παρά τη συλλογική κατακραυγή εναντίον της σε πανελλαδικό επίπεδο, η εργοδοσία εξακολουθεί προκλητικά να παρανομεί. Δεν μερίμνησε ποτέ για την αποκατάσταση της ασφαλιστικής εικόνας της συναδέλφισσας στο ΙΚΑ. Όσο αφορά δε, την καταβολή των δεδουλευμένων, πληρώνει μόνο μετά από καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας, πάντα μια μέρα πριν την διενέργεια της εργατικής διαφοράς. Έφτασε στο σημείο να προβεί σε παράνομη απόλυση της – εκλεγμένης πλέον στη διοίκηση του παραρτήματος - συναδέλφισσας επειδή διεκδίκησε τα δικαιώματά της και να ασκήσει μηνύσεις ενάντια σε αυτήν και άλλα δύο μέλη της διοίκησης του παραρτήματος Ηρακλείου του σωματείου μας!” Ήδη πάνω από 40 σωματεία, ομοσπονδίες και συλλογικότητες εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στην εργαζόμενη και διεκδικούν την επαναπρόσληψή της, την καταβολή όλων των χρωστούμενων, αλλά και την απόσυρση των μηνύσεων που έχει ασκήσει η ΠΑΝΘΕΟΝ ΑΚΤΕΕ.

Μαρξιστικά Φόρουμ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ (ΒΟΡΕΙΟ ΚΕΝΤΡΟ)
ΤΕΤΑΡΤΗ 2/3, καφέ Τσίου 6.30μμ
Η Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ: μια κρίσιμη χρονιά για την επαναστατική αριστερά
Ομιλητής: Αλέξανδρος Παπαϊωάννου

ΗΡΑΚΛΕΙΟ (ΝΟΤΙΟ ΚΕΝΤΡΟ)
ΠΕΜΠΤΗ 3/3, καφέ Τσίου 6.30μμ
Η Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ: μια κρίσιμη χρονιά για την επαναστατική αριστερά
Ομιλητής: Τάσος Καρασαχινίδης

Η εξέγερση της Κρονστάνδης

Στις 2 Μάρτη 1921 οι ναύτες της Κρονστάνδης στασίασαν και πήραν υπό τον έλεγχό τους το νησί-φρούριο που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Πετρούπολη. Εκλέξανε μια Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή και ενέκριναν μια λίστα αιτημάτων.

 Ζητούσαν ελεύθερες εκλογές με μυστική ψηφοφορία για τα σοβιέτ, τέλος στις έκτακτες εξουσίες που είχε συγκεντρώσει στα χέρια του το κόμμα των Μπολσεβίκων, απελευθέρωση εσέρων και μενσεβίκων πολιτικών κρατούμενων, κατάργηση των αποσπασμάτων επίταξης σταριού και ζώων από τα χωριά και γενικά άρση των περιορισμών στις δραστηριότητες των μικρεμπόρων και μικροπαραγωγών. Στις 6 Μάρτη απέρριψαν την πρόταση του Σοβιέτ της Πετρούπολης να στείλει μια αντιπροσωπεία στο νησί. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. Η πρώτη - πρόχειρα οργανωμένη - επίθεση αποκρούστηκε. Η τελική επίθεση ξεκίνησε στις 16 Μάρτη. Το νησί καταλήφθηκε, η ηγεσία της εξέγερσης διέφυγε στην Φινλανδία. Τα θύματα ήταν χιλιάδες κι από τις δυο πλευρές. Οι απώλειες του Κόκκινου Στρατού και των εθελοντών κομμουνιστών έφτασαν τις δέκα χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και πνιγμένους· οι έφοδοι γίνονταν πάνω στο πάγο που έσπαγε από τις οβίδες. Εκατοντάδες ήταν οι νεκροί των εξεγερμένων κατά τη διάρκεια της μάχης και ένας άγνωστος αριθμός εκτελέστηκε στην συνέχεια (παρόλο που οι αριθμοί που δίνονται είναι αμφισβητήσιμοι). Από τότε μέχρι σήμερα η εξέγερση της Κρονστάνδης έχει γίνει το σύμβολο όσων υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια ευθεία γραμμή που ενώνει τον Λένιν (και τον Τρότσκι) με τον Στάλιν. Για τους φιλελεύθερους αστούς η Κρονστάνδη είναι η απόδειξη ότι κάθε επανάσταση οδηγεί σε «ολοκληρωτισμό». Για τους αναρχικούς είναι η έκφραση της γνήσιας ρωσικής επανάστασης που έπνιξαν οι δικτατορικοί και αυταρχικοί μπολσεβίκοι: τα «ελεύθερα σοβιέτ» απέναντι στη «δικτατορία του κόμματος».

Αυτή είναι μια απλουστευτική και παραπλανητική εικόνα. Δεν παίρνει υπόψη τις συνθήκες στις οποίες εκδηλώθηκε η εξέγερση και τα πραγματικά διλήμματα των μπολσεβίκων. Στις αρχές του 1921 ο εμφύλιος πόλεμος -και η στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών- είχε τελειώσει. Στα μέσα του 1920 το τελευταίο οχυρό των Λευκών (της αντεπανάστασης) στην Κριμαία είχε πέσει. Ο πόλεμος με την Πολωνία είχε τελειώσει. Όμως, ακόμα δεν είχε υπογραφεί συνθήκη ειρήνης. Επίσης, ο στρατηγός Βράγγελ, που είχε ηττηθεί στην Κριμαία, διατηρούσε ακόμα ογδόντα χιλιάδες στρατό στα σύνορα της επαναστατικής Ρωσίας. Παράλληλα συνεχιζόταν ο οικονομικός πόλεμος. Οι Σύμμαχοι είχαν επιβάλλει οικονομικό αποκλεισμό στην Ρωσία των Σοβιέτ -η πρώτη μικρή ρωγμή ήρθε μόλις τον Μάρτη του 1921. Το χειρότερο, όμως, ήταν η κοινωνική και οικονομική καταστροφή που είχαν φέρει οχτώ χρόνια άγριου πολέμου. Το 1921-22 ήταν χρονιά λιμού και τύφου που κόστισε έξι εκατομμύρια ζωές. Στα τέλη του 1920 η βιομηχανική παραγωγή ήταν στο 1/5 του επιπέδου του 1913. Οι πόλεις, ιδιαίτερα η Πετρούπολη και η Μόσχα τα λίκνα της επανάστασης το 1917, ερήμωναν· αργοπέθαιναν είναι η ακριβέστερη περιγραφή. Το 1917 η πρώτη είχε 2,5 εκατομμύρια κατοίκους και τη μεγαλύτερη συγκέντρωση βιομηχανικών εργατών στον κόσμο. Στις αρχές του 1921 είχε μόλις 750 χιλιάδες και εκείνον τον Φλεβάρη η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει εξήντα από τα εργοστάσια που υπολειτουργούσαν λόγω έλλειψης πρώτων υλών και καυσίμων. Ακόμα και το σιδηροδρομικό δίκτυο είχε διαλυθεί. Σε αυτές τις συνθήκες τα σοβιέτ γινόταν η σκιά του παλιού εαυτού τους. Οι εργάτες και οι εργάτριες που τα είχαν δημιουργήσει είχαν πάει στο μέτωπο, αναλάμβαναν θέσεις στο μηχανισμό του κράτους και του κόμματος ή απλά διέρρεαν στα χωριά για να επιβιώσουν.

Δυσαρέσκεια

Για να θρέψουν τις πόλεις και να κρατήσουν τον Κόκκινο Στρατό - έφτασε τα πέντε εκατομμύρια το 1920 - οι μπολσεβίκοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα μέτρα του λεγόμενου «Πολεμικού Κομμουνισμού» στη διάρκεια του εμφύλιου. Οι εμπορικές ανταλλαγές ανάμεσα στις πόλεις και τα χωριά μπήκαν κάτω από αυστηρό έλεγχο. Ειδικά αποσπάσματα επιτάσσανε το λιγοστό στάρι που περίσσευε από τους αγρότες. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος: οι πόλεις δεν είχαν να δώσουν τίποτα στην ύπαιθρο σε αντάλλαγμα. Το μέτρο δεν είχε τίποτα το κομμουνιστικό: είχε πρωτοεφαρμοστεί από το τσαρικό καθεστώς το 1916, το συνέχισε η κυβέρνηση Κερένσκι. Για τους μπολσεβίκους ήταν ένα μέτρο απελπισίας, αλλά απαραίτητο. Η εργατική τάξη πήρε την εξουσία στην Ρωσία τον Οκτώβρη του 1917 στηριγμένη και στην εξέγερση των αγροτών -η συντριπτική πλειοψηφία των φαντάρων ήταν αγρότες με στολή. Όμως, τα συμφέροντα των δυο τάξεων δεν ταυτίζονταν. Οι μπολσεβίκοι έλπιζαν ότι η ένταση ανάμεσα σε μια μικροσκοπική εργατική τάξη που θέλει να οργανώσει συλλογικά την παραγωγή και μια μάζα αγροτών που είχε ορίζοντα την ελεύθερη αγορά του μικροϊδιοκτήτη θα απαλύνονταν με τη βοήθεια της νικηφόρας επανάστασης στην Γερμανία. Όμως, η επανάσταση στην Γερμανία άργησε και κατόπιν ηττήθηκε. Παρόλα αυτά, οι αγρότες υποστηρίξανε βαρυγκωμώντας τους μπολσεβίκους στον εμφύλιο. Ξέρανε πολύ καλά ότι η εναλλακτική ήταν η επιστροφή των ευγενών και των γαιοκτημόνων - με τις κρεμάλες και τα μαστίγιά τους. Αλλά στις αρχές του 1921 ο πόλεμος είχε τελειώσει και οι αγρότες δεν είχαν άλλη υπομονή. Από αυτή την άποψη η Κρονστάνδη δεν διέφερε από τις δεκάδες αγροτικές εξεγέρσεις που σάρωναν την Ρωσία την ίδια περίοδο. Η πιο σημαντική εξελισσόταν στην περιφέρεια του Ταμπόφ, νοτιοανατολικά της Μόσχας, με επικεφαλής τον πρώην εσέρο Αλεξάντρ Αντόνοφ. Στη κορύφωσή της ο στρατός του Αντόνοφ είχε φτάσει τις 70 χιλιάδες. Όσο για το πολιτικό του πρόγραμμα ζητούσε την επαναφορά της Συντακτικής Συνέλευσης.

 «Ελεύθερα σοβιέτ»;

Οι μπολσεβίκοι κατήγγειλαν την Κρονστάνδη ως αντεπαναστατικό κίνημα. Από τότε μέχρι σήμερα οι υποστηρικτές της απορρίπτουν ως συκοφαντία αυτή την καταγγελία. Επαναλαμβάνουν την απάντηση της Προσωρινής Επαναστατικής Επιτροπής όπως διατυπώθηκε στην εφημερίδα της Κρονστάνδης: «οι ηγέτες της Τρίτης Επανάστασης υπερασπίζονται την πραγματική εξουσία των σοβιέτ ενάντια στις αισχρότητες των κομισάριων» δηλαδή του κόμματος των Μπολσεβίκων. Όμως, στις συγκεκριμένες συνθήκες του 1921 το σύνθημα για «ελεύθερα σοβιέτ» σήμαινε ανατροπή των μπολσεβίκων. Και από αυτή την ανατροπή δεν θα αναγεννιόταν η σοβιετική δημοκρατία, αλλά θα ξεπρόβαλε η πιο εκδικητική αντεπανάσταση. Ο Βίκτορ Σερζ, που ήταν στην Πετρούπολη εκείνη την εποχή και δεκαπέντε χρόνια μετά συγκρούστηκε ανοιχτά με τον Τρότσκι για το ζήτημα της Κρονστάνδης γράφει παρόλα αυτά στην αυτοβιογραφία του: «Μετά από πολλούς δισταγμούς και με μεγάλη οδύνη ταχτήκαμε στο πλευρό του Κόμματος… Αν έπεφτε η μπολσεβίκικη δικτατορία θα ακολουθούσε το χάος… η επιστροφή των εμιγκρέδων και στο τέλος, κάτω από την πίεση των αντικειμενικών συνθηκών, θα είχαμε μια άλλη δικτατορία, αυτή τη φορά ενάντια στο προλεταριάτο». Αυτό δεν το καταλάβαιναν μόνο οι μπολσεβίκοι αλλά και οι Λευκοί αντεπαναστάτες. Ο αναρχικός ιστορικός Πολ Αβριτς που έχει γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο για την Κρονστάνδη καταθέτει σε αυτό ντοκουμέντα που δείχνουν ότι ένα μήνα πριν την εξέγερση, αντεπαναστατικές οργανώσεις στο εξωτερικό προέβλεπαν κάποιου τύπου επεισόδιο στο φρούριο. Πρόβλεπαν ότι οι εξεγερμένοι θα αναγκάζονταν να στραφούν σε αυτούς για βοήθεια σε εφόδια και τρόφιμα. Δεν είχε σημασία αν οι εξεγερμένοι δήλωναν (και πίστευαν) την αντίθεσή τους στο παλιό καθεστώς. Η ηγεσία της εξέγερσης αρχικά προτιμούσε να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα. Ψήφισαν όντως κατά πλειοψηφία να απορρίψουν την πρόταση βοήθειας που τους έκανε ο Τσερνόφ, ο πρόεδρος της διαλυμένης Συντακτικής Συνέλευσης που είχε συνταχθεί με τους Λευκούς. Αλλά παρόλα αυτά εξέφρασαν «βαθιά ευγνωμοσύνη σε όλα τα αδέλφια μας για την συμπάθειά τους». Δεκατρείς μέρες μετά, με τα εφόδια να εξαντλούνται, ο Πετριτσένκο, ο πρόεδρος της Προσωρινής Επαναστατικής Επιτροπής, έστελνε τηλεγράφημα ζητώντας βοήθεια στον Γκριμ, τον εκπρόσωπο της τσαρικής «Ρωσικής Ένωσης» στην Φινλανδία. Όταν θα έλιωναν οι πάγοι, το φρούριο θα γινόταν ουσιαστικά απόρθητο. Και οι στόλοι των Δυτικών θα μπορούσαν να το ενισχύσουν ανενόχλητοι. Οι προετοιμασίες γίνονταν και όλες οι εφημερίδες των αντεπαναστατών στο εξωτερικό περίμεναν με ανυπομονησία τα «καλά νέα». Οι μπολσεβίκοι έπρεπε να πάρουν μια απόφαση και να την πάρουν γρήγορα. Και στην απόφαση συμφώνησαν όλοι, όχι μόνο οι «κακοί» Λένιν και Τρότσκι. Τη μέρα που ξεκίνησε η τελική επίθεση, το 10ο συνέδριο των μπολσεβίκων διέκοψε τις εργασίες του (και τις έντονες αντιπαραθέσεις του) και τριακόσιοι σύνεδροι δήλωσαν εθελοντές για την επιχείρηση. Πρώτοι-πρώτοι ήταν οι σύνεδροι της Εργατικής Αντιπολίτευσης, της τάσης που κατηγορούσε την κομματική ηγεσία για γραφειοκρατικό πνίξιμο της εργατικής δημοκρατίας. Ο Πολ Άβριτς στην εισαγωγή του βιβλίου του γράφει ότι η Κρονστάνδη: «αποτελεί μια περίπτωση όπου ο ιστορικός μπορεί να αντιμετωπίζει με συμπάθεια τους εξεγερμένους και παρόλο αυτά να παραδεχτεί ότι οι μπολσεβίκοι δικαιολογούνταν να τους καταστείλουν».

Λέανδρος Μπόλαρης

Εργατική Αλληλεγγύη ν. 1213 Η Άποψή μας

Η άποψή μας: Το πραγματικό σχέδιο αντιμετώπισης αυτής της κρίσης

Εργατική Αλληλεγγύη

Οι εικόνες με τους χιλιάδες πρόσφυγες που απλώνονται από τα νησιά και τον Πειραιά μέχρι την Ειδομένη, ανηφορίζοντας ακόμη και με τα πόδια πάνω στην Εθνική Οδό συγκλονίζουν όλο τον κόσμο και ξεσηκώνουν ένα μαζικό κύμα αλληλεγγύης.

Ακόμα και οι υπεύθυνοι για το δράμα της προσφυγιάς, οι ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών που βομβαρδίζουν τη Συρία, αναγκάζονται να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα και να μιλήσουν για «ανθρωπιστική κρίση».

Αλλά το μόνο σχέδιο αντιμετώπισης που βάζουν στο τραπέζι των Συνόδων τους είναι μέτρα για την ανακοπή «των προσφυγικών ροών». Φράχτες, Νατοϊκές περιπολίες, επαναπροωθήσεις και κέντρα για το μάντρωμα όσων ξεφύγουν από όλα αυτά.

Μαζί τους και η Συνάντηση των πολιτικών αρχηγών εδώ, που γίνεται την Παρασκευή 4/3, παραμονή της Συνόδου της ΕΕ, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με συναίνεση Τσίπρα-Μητσοτάκη. Το μόνο που συζητούν είναι αν το μάντρωμα θα γίνεται σε σκληρά φρουρούμενες «Αμυγδαλέζες» όπως θέλει η ΝΔ ή σε διάσπαρτα σημεία 15 χιλιόμετρα μακριά από τις εθνικές οδούς όπως λένε οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Ταυτόχρονα, όλοι αυτοί μαζί προβάλλουν την κατάσταση σαν μια «εθνική κρίση» που απαιτεί «να βάλουμε στο πλάι τις διαφορές μας», δηλαδή σε απλά ελληνικά να σταματήσουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στο Ασφαλιστικό-σφαγείο και τους πνιγμούς των προσφύγων στο Αιγαίο. Ακόμη και η ηγεσία του ΚΚΕ κατεβάζει τους τόνους και πηγαίνει στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών.

Aνθρώπινη υποδοχή

Η Αριστερά, όμως, έχει να παίξει ένα διαφορετικό ρόλο. Όχι μόνο να μην αναβάλει κινητοποιήσεις αυτή την ώρα, αλλά και να μπει μπροστά για να προβάλει ότι υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης από τη μεριά των εργατών. Ένα σχέδιο που λέει ότι οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι, χωράμε όλοι, αρκεί να βάλουμε χέρι σε αυτούς που σπέρνουν τα μνημόνια και το ρατσισμό, τη λιτότητα και τον πόλεμο.

Μια ανθρώπινη υποδοχή των προσφύγων απαιτεί να λειτουργήσουν άμεσα εκείνες ακριβώς οι υποδομές που βρίσκονται στο στόχαστρο των περικοπών και του τρίτου Μνημονίου. Αντί για υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων χρειάζονται επειγόντως προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών. Αντί για απολύσεις των πεντάμηνων στους δήμους, χρειάζονται λεφτά και προσωπικό για να λειτουργήσουν χώροι σίτισης και στέγασης μέσα στις πόλεις. Τα σχολεία έχουν ανάγκη από στήριξη έτσι ώστε τα παιδιά των προσφύγων να βρεθούν σε σχολικό περιβάλλον, αντί να βλέπουμε κάποιους ηρωικούς εθελοντές να προσπαθούν να τους δώσουν ένα χαμόγελο σε παγωμένες προβλήτες.

Τα λεφτά για όλα αυτά δεν θα βρεθούν από προγράμματα ελεημοσύνης της ΕΕ που, αν δοθούν, θα συνοδεύονται από όρους σκλήρυνσης των ελέγχων στο Αιγαίο και στα hotspots και των διακρίσεων ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες, Σύρους και Αφγανούς, ξανθούς και μελαχρινούς.

Τα λεφτά μπορούν να βρεθούν αν αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος, αν κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες και σώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία, αν πετάξουμε έξω το ΝΑΤΟ και τη Frontex που κοστίζουν ο κούκος αηδόνι. Με ένα πρόγραμμα που ξηλώνει τα προνόμια των καπιταλιστών και περνάει τον έλεγχο του πλούτου στα χέρια των εργατών σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Προτεραιότητα για την Αριστερά δεν είναι το πώς θα φύγουν πιο γρήγορα όσοι πρόσφυγες καταφέρνουν να φτάσουν ως εδώ, αλλά πώς θα τους δώσουμε τα απαιτούμενα έγγραφα, ελληνικά διαβατήρια και ό,τι άλλο χρειάζεται για να αποφασίσουν οι ίδιοι αν θέλουν να μείνουν ή να συνεχίσουν το ταξίδι προς τα φιλικά ή συγγενικά τους πρόσωπα σε άλλες χώρες.

Σίγουρα, όλα αυτά σημαίνουν σύγκρουση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με τους τραπεζίτες και το ευρώ τους, με τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της λιτότητας, του πολέμου και του ρατσισμού. Είναι μια σύγκρουση που τη ζούμε σκληρά τα τελευταία έξι χρόνια των μνημονίων. Το κύμα των προσφύγων δεν είναι λόγος για να την αναστείλουμε, είναι πρόκληση για να την κλιμακώσουμε. Για να φτιάξουμε έναν κόσμο όπου θα κάνει κουμάντο η ανθρωπιά της εργατιάς και όχι ο πλούτος θρονιασμένος πίσω από φράχτες.

26/2 - 1η μέρα της Συνδιάσκεψης του ΣΕΚ 2016 - Εισήγηση Π. Γκαργκάνας

Η εισήγηση του Πάνου Γκαργκάνα από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΕΚ την πρώτη μέρα της 3ήμερης ετήσιας Συνδιάσκεψης του Κόμματος που πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο από τις 26 έως τις 28 Φλεβάρη του 2016. 
Την συζήτηση συντόνισε η Κατερίνα Θωϊδου από τον πυρήνα του ΣΕΚ στην Νίκαια και εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος με την "Ανταρσία στην Κοκκινιά" στο Δήμο Νίκαιας - Ρέντη.

Δείτε εδώ το βίντεο

Χαιρετισμοί στη Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στη Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ έστειλαν οι οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΟΚΔΕ, ΕΚΚΕ και ΑΡΙΣ, καθώς και ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δικηγόρος από την Πολιτική Αγωγή στη Δίκη της Χρυσής Αυγής. Από τη μεριά του ΝΑΡ χαιρετισμό στην εναρκτήρια συζήτηση της Συνδιάσκεψης έκανε ο Παύλος Αντωνόπουλος. Διαβάστε εδώ τους χαιρετισμούς.

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Συντρόφισσες και σύντροφοι του ΣΕΚ,

η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος στέλνει τους συντροφικούς της χαιρετισμούς στην ετήσιά σας Συνδιάσκεψη.

Οι οργανώσεις μας μοιράζονται πολλές κοινές προγραμματικές αρχές: τις παραδόσεις του επαναστατικού μαρξισμού, το διεθνισμό, το ενιαίο μέτωπο, τον αντιφασισμό. Οι αρχές αυτές, ωστόσο, έχουν λίγη σημασία όταν παραμένουν αφηρημένες κοινά συμφωνημένες παρακαταθήκες. Οι δεσμοί των οργανώσεών μας είναι πιο ισχυρές από τις κοινές ιστορικές αναφορές, όχι μόνο λόγω των κοινών αγώνων εδώ και δεκαετίες, αλλά και λόγω της κοινής μας συμμετοχής στο σχέδιο της οικοδόμησης ενός αυτοτελούς μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Παρόλα τα προβλήματά της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια κορυφαία κατάκτηση, στην οποία οι οργανώσεις μας συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις.

Στην εφτάχρονη μέχρι τώρα πορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΕΚ και η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος βρέθηκαν πολλές φορές στην ίδια πλευρά: όταν υπογράμμιζαν τη σημασία του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού αγώνα, όταν έχτιζαν την παρέμβαση στα ΛΟΑΤ κινήματα, όταν αντιστέκονταν στη λαϊκομετωπική πολιτική λογική. Σε άλλες στιγμές διαφωνήσαμε. Είναι, όμως, βέβαιο ότι οι προκλήσεις της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα θα μας βρούνε μαζί.

Και οι προκλήσεις θα είναι τεράστιες. Ο ολοκληρωτικός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα εφαρμόζει χωρίς παρεκκλίσεις την καπιταλιστική ατζέντα στη χώρα, έκλεισε οριστικά έναν κύκλο. Η προσμονή της κοινοβουλευτικής λύσης διαψεύστηκε οδυνηρά. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεσμένες, δεν έχουν σήμερα άλλη επιλογή παρά να ξαναβγούν στο δρόμο, στις απεργίες, στις καταλήψεις. Να στηριχθούν στις ίδιες τους τις δυνάμεις για να διεκδικήσουν τα χαμένα τους δικαιώματα, αλλά και, ακόμα περισσότερο, τον έλεγχο πάνω στον κοινωνικό πλούτο, την εξουσία.

Για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, είναι κρίσιμη η ύπαρξη και η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού ρεύματος. Σε αυτή την αναγκαιότητα λογοδοτεί ο πόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τον οποίο οικοδομούμε. Σε αυτή την προσπάθεια έχουμε έρθει σε σύγκρουση όχι μόνο με τον ταξικό αντίπαλο, όχι μόνο με τις γραφειοκρατίες, αλλά και με απόψεις, στη χώρα μας και στο εξωτερικό, που προκρίνουν την ενσωμάτωση των επαναστατικών οργανώσεων σε παναριστερά μέτωπα. Έχουμε όμως μαζί μας τα συμφέροντα του προλεταριάτου, όπως και τους μεγάλους αγώνες του.

Κοιτάμε με ενδιαφέρον την πανελλαδική σας διαδικασία και τα συμπεράσματά της.

Συντροφικά,

Το Πολιτικό Γραφείο της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

ΕΚΚΕ

Συντρόφισσες και σύντροφοι του ΣΕΚ,

Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις επεξεργασίες της Συνδιάσκεψής σας μέσα απ’ την κριτική και αυτοκριτική εκτίμηση της μέχρι τώρα πορείας σας – μέσα απ’ την κριτική και αυτοκριτική εκτίμηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αποτελεί την πιο σημαντική κατάκτηση της επαναστατικής Αριστεράς απ’ τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στις σημερινές συνθήκες της κρίσης και του αδιεξόδου για την εργατική τάξη και το λαό, πέρα από τις πρωτοπόρες κινηματικές παρεμβάσεις της μπορεί και πρέπει να βαθύνει και να ολοκληρώσει το πολιτικό της πρόγραμμα και την ενωτική οργανωτική της συγκρότηση.

Σε αντιπαράθεση με την εξευτελιστική ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα αλλά και στην υπονομευτική και διασπαστική για το εργατικό και λαϊκό κίνημα  περιχαράκωση της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που οι σύντροφοί της δεν θα αποκαλούνται μόνο σύντροφοι αλλά θα αισθάνονται σύντροφοι, μαθαίνοντας ο ένας απ’ τον άλλο με την απόλυτα δημοκρατική ανταλλαγή και σύνθεση των απόψεων, με την πιστή εφαρμογή των πλειοψηφικών αποφάσεων που θα κρίνονται στην πράξη για να δικαιωθούν ή να απορριφθούν και να αλλάξουν στην πορεία.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση για άλλη μια φορά κάθε επιτυχία στην Συνδιάσκεψή!

Με συντροφικούς χαιρετισμούς εκ μέρους του ΕΚΚΕ, 
Χρήστος Μπίστης

ΑΡΙΣ

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο  Χαιρετισμός ΑΡΙΣ στη συνδιάσκεψη του ΣΕΚ

Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δικηγόρος από την Πολιτική Αγωγή στη Δίκη της ΧΑ

Σύντροφοι του Σ.Ε.Κ,

Ευχαριστώ που με τιμάτε και πάλι προσκαλώντας με στη συνδιάσκεψη.

Πρόσκαιροι λόγοι υγείας με εμποδίζουν να ανταποκριθώ στη σημερινή σας πρόσκληση. Αντιλαμβάνομαι όμως πλήρως τη σημασία της μία μόλις εβδομάδα πριν την 3^ηΣυνδιάσκεψη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., πού με τη σειρά της είναι τεράστιας σημασίας τόσο για την αποτίμηση όσων συμβαίνουν στην κοινωνία, εντός και εκτός της χώρας, όσο και  όσων συμβαίνουν στην ίδια την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Η ανάγκη να ανταποκριθούμε σε έναν ρόλο άξιο της ιστορίας και της προοπτικής μας σε μία περίοδο που το κοινοβουλευτικό εκκρεμές δείχνει να εξαντλεί την αριστερή του ταλάντωση και η αδρανής οπισθόστροφη προοπτική του πρέπει να ανακοπεί από το αγωνιζόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα, έχοντας ως στόχο όχι τη δημιουργία ενός συνεπούς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενός συνεπούς αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού με ενωτικές μάχες σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, είναι αναμφισβήτητη. Οι συγχύσεις και η εσωστρέφεια πρέπει να περάσουν στο παρελθόν.

Η ατμομηχανή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. καλείται να παράγει ξανά την αναγκαία ενέργεια.

Χαιρετίζω τους κοινούς αγώνες που δίνουμε και θα εξακολουθήσουμε να δίνουμε στα μέτωπα των κλειστών συνόρων, του αντιφασιστικού κινήματος και σε πολλά άλλα.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στη συνδιάσκεψή σας και καλή δύναμη για το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Αθήνα, 26/2/2016

Κώστας Παπαδάκης

** Η τοποθέτηση του Παύλου Αντωνόπουλου θα δημοσιευτεί στην νέα Εργατική Αλληλεγγύη την Τετάρτη 2/3

Δίκη των 12 του Φυσικού

Την Τετάρτη 24/2 στο Φυσικό Ηρακλείου οργανώσαμε συνέλευση με θέμα την δίκη των 12 φοιτητών που δικάζονται στις 10 Μάρτη. Η συνέλευση είχε περίπου 100 άτομα και ήταν η πιο μαζική συνέλευση της χρονιάς.

Αυτό δεν ήρθε από το πουθενά αλλά με την συστηματική δουλειά που κάναμε όλη την βδομάδα, με μαζικές παρεμβάσεις και ανακοινώσεις στα μαθήματα με φοιτητές από τα EAAK, την KOE και από τον αυτόνομο χώρο.

Το κλίμα μέσα στη συνέλευση ήταν πολύ θετικό και όλοι συμφωνούσαν ότι η επίθεση αυτή που γίνεται είναι επίθεση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και το συνδικαλισμό.

Κερδίσαμε ότι ο φοιτητικός σύλλογος θα κινηθεί αγωνιστικά, δηλαδή ότι την μέρα της δίκης όλοι οι φοιτητές θα βρίσκονται έξω από τα δικαστήρια με αποχή από τα μαθήματα, ζητώντας την αθώωσή τους.

Το πλαίσιο το οποίο κατεβάσαμε μαζί με τις υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις υπερψηφίστηκε και βάλαμε ένα πρόγραμμα δράσης με εξορμήσεις κάθε βδομάδα στο κέντρο της πόλης και με παρεμβάσεις στις σχολές. Επίσης την Δευτέρα 29/2 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από τους φοιτητικούς συλλόγους στο δημοτικό συμβούλιο Ηρακλείου, καλώντας το να πάρει θέση και να συμπαρασταθεί στους φοιτητές που διώκονται. Όλες οι παρατάξεις του συμβουλίου καταδίκασαν την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης των φοιτητών και δεσμεύθηκαν για την σύνταξη ενός ψηφίσματος συμπαράστασης.

Συνεχίζουμε με αυτόν τον τρόπο απαιτώντας την πλήρη αθώωση των φοιτητών. Ψηφίσματα στήριξης έχουμε πάρει από σωματεία όπως είναι η ΠΕΝΕΝ, η ΕΛΜΕ, το ΕΚΗ, η ΔΟΕ, καθώς και από πολλούς φοιτητικούς συλλόγους από το Ηράκλειο, την Πάτρα, το Ρέθυμνο, τα Γιάννενα, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα.                                          

Νίκη Ζουγανέλη

Συνδιάσκεψη Σ.Ε.Κ 2016

Η πολιτική απόφαση της Συνδιάσκεψης του ΣΕΚ

Η κρίση βαθαίνει, επαναστατική αριστερά για σοσιαλιστική διέξοδο

Η Συνδιάσκεψή μας φέτος έχει να αντιμετωπίσει προκλήσεις μεγαλύτερες από όσες έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Γίνεται μέσα σε συνθήκες κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, η επιδείνωση της οποίας είναι ραγδαία και σε πολλά επίπεδα.

Μια νέα οικονομική ύφεση είναι ήδη γεγονός στις αναδυόμενες αγορές και συνοδεύεται από πτώση των διεθνών τιμών των πρώτων υλών, μείωση του παγκόσμιου εμπορίου με συνέπειες υπερχρέωση, νέα κόκκινα δάνεια για τις τράπεζες, περισσότερες χώρες να καταφεύγουν στο ΔΝΤ, κρίση ακόμα και σε κλάδους όπως ο εφοπλισμός.

Στις ίδιες τις ΗΠΑ, πληθαίνουν οι προβλέψεις ότι το 2016 θα είναι χρονιά ύφεσης. Το πραγματικό ζήτημα παγκοσμίως είναι ο χαμηλός ρυθμός των επενδύσεων. Τα ποσοστά κέρδους δεν είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε επενδύσεις. Είναι μια εικόνα που επιβεβαιώνει τη μαρξιστική ανάλυση ότι ο καπιταλισμός περνάει μια δομική κρίση, που προέρχεται από την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους.

Η άλλη διάσταση της κρίσης του συστήματος είναι η όξυνση των ανταγωνισμών και η αιματηρή κηλίδα που απλώνεται στη Μέση Ανατολή: Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη, Σομαλία, Μάλι και συνεχώς απλώνεται. Μια κρίση στην οποία εμπλέκονται όλες οι μεγάλες και  μικρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Κάθε φορά που υπόσχονται «διπλωματική λύση» ακολουθεί κλιμάκωση της καταστροφής και ένα νέο μεγαλύτερο κύμα προσφύγων. Παραδοσιακοί πυλώνες σταθερότητας στην περιοχή κλονίζονται. Αποσταθεροποίηση στη Σαουδική Αραβία. Αποσταθεροποίηση στην Τουρκία.

Αποσταθεροποίηση στην ίδια την ΕΕ. Η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος είναι ξεδιάντροπα απάνθρωπη και ρατσιστική αλλά ταυτόχρονα απειλεί την ήδη κλονισμένη ενότητα στο εσωτερικό της όπως δείχνει η συζήτηση για την κατάργηση της Σένγκεν,  του ακρογωνιαίου λίθου της ΕΕ. 

Για την ελληνική άρχουσα τάξη αυτό σημαίνει ότι είναι υπό αμφισβήτηση ένας κεντρικός της προσανατολισμός δεκαετιών και μάλιστα σε συνθήκες που οι επιπτώσεις της κρίσης στην ελληνική οικονομία γίνονται όλο και πιο δραματικές, με τα σημάδια της αποτυχίας να είναι ήδη ορατά αμέσως μετά τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Η επιστροφή της ελληνικής οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης δεν διαφαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Ό, τι και να λέει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το τρίτο μνημόνιο δείχνει καταδικασμένο να αποτύχει όπως και τα προηγούμενα. Μόνο που το κόστος για την εργατική τάξη και τους φτωχούς είναι τεράστιο. Όπως ανυπολόγιστο μπορεί να αποδειχθεί το κόστος της επικίνδυνης «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: παραχωρήσεις και πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, οικονομικοί, διπλωματικοί και πολεμικοί «άξονες» με το Ισραήλ και τη δικτατορία του Καϊρου.

Η πολιτική κρίση δεν περιορίζεται στην κυβέρνηση. Στη ΝΔ, ο Μητσοτάκης έχει προβλήματα στην προσπάθειά του για ανασύνταξη. Η ΝΔ θα συνεχίσει να πιέζεται για στήριξη στην υλοποίηση του τρίτου μνημόνιου. Η αγανάκτηση ενάντια στα ξεπουλήματα του Τσίπρα εξακολουθεί να είναι αριστερόστροφη.

Υπάρχει ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης, που πλέον εμφανίζεται και σε διεθνές επίπεδο: Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, εκλογή Κόρμπιν στη Βρετανία, υποψηφιότητα Σάντερς στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, η εργατική τάξη δεν σταμάτησε να μάχεται  ούτε μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Από τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης ξεκίνησε η μάχη να γυρίσουν οι απολυμένοι στην ΕΡΤ και αλλού στις δουλειές τους. Ακολούθησαν οι απεργίες της περσινής άνοιξης ενάντια στην υπογραφή στο Γιούρογκρουπ του Φλεβάρη. Το ΟΧΙ του 62% τον Ιούνη. Το φοβερό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Και μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη, οι τρεις πανεργατικές απεργίες. Το μεγαλύτερο κίνημα των αγροτών ακόμα και από την εποχή του Σημίτη.

Η ριζοσπαστικοποίηση δεν υποχωρεί, βαθαίνει. Όμως δεν είναι ευθύγραμμη διαδικασία. Παρεμβαίνουν κόμματα που είναι φορείς του ρεφορμισμού μέσα στην εργατική τάξη. Η επαναστατική αριστερά έχει υποχρέωση να μην αφήσει να χαθεί αυτή η ριζοσπαστικοποίηση σε αδιέξοδους δρόμους. Αυτό μεταφράζεται σε τέσσερα σημαντικά διά ταύτα:

Με τη στρατηγική της καπιταλιστικής διαχείρισης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να έχει εξελιχθεί σε τρίτο μνημόνιο και φράχτες, επιμένουμε αντικαπιταλιστικά. Τίποτε λιγότερο από το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα που τα σημεία του απαντάνε στο ΤΩΡΑ στα άμεσα προβλήματα και ανάγκες: διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών. Τίποτε λιγότερο από ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες, τίποτε λιγότερο από τους φασίστες στη φυλακή. Διεκδικούμε εργατικό έλεγχο, η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να χτίσει τη δική της εναλλακτική και αυτό είναι ρεαλιστικό.

Για να κερδίσει η επαναστατική αριστερά αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση δεν φτάνει να καταγγέλει τα ξεπουλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι το τρίτο μνημόνιο είναι καταδικασμένο να αποτύχει δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουν να περάσουν τα μέτρα με νύχια και με δόντια. Η επαναστατική αριστερά οφείλει να ΕΝΩΝΕΙ τις αντιστάσεις οργανώνοντας τη ΔΡΑΣΗ πάνω στα αιτήματα που προκύπτουν. Να σπρώχνει τις ανταρσίες μέσα κι έξω από το ΣΥΡΙΖΑ και να κερδίζει στις γραμμές της όλο και περισσότερους αγωνιστές.

Πρόκειται για πρωτοβουλίες ξεκινημένες: Η ΚΕΕΡΦΑ και οι πρωτοβουλίες της για τις 19 Μάρτη, για την καταδίκη των φασιστών της Χ.Α, στο δρόμο που χάραξε η καμπάνια για τον Έβρο. Ο Συντονισμός ενάντια στα Μνημόνια που απλώνεται σε όλο και περισσότερους εργατικούς χώρους, μια ανάπτυξη που πατάει πάνω σε πραγματικές ανάγκες της περιόδου για συντονισμό και οργάνωση της δράσης από τα κάτω.

Η λύση δεν είναι ούτε μόνο προγραμματική ούτε μόνο αγωνιστική. Χρειάζεται ανεξάρτητο μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς και αυτό είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στα σχεδόν εφτά χρόνια που υπάρχει αλλά άντεξε, γιατί ήταν και είναι μέτωπο που στηρίζει όλα τα κομμάτια που αντιστέκονται και στις καπιταλιστικές επιθέσεις και στους ρεφορμιστικούς συμβιβασμούς. Η 3^η Συνδιάσκεψη της μπορεί να είναι αφετηρία να ξεπεράσει τις ταλαντεύσεις του προηγούμενου διαστήματος.

Στα αδιέξοδα του ρεφορμισμού, η απάντηση είναι η οικοδόμηση ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος. Αυτή η προοπτική πατάει στην παράδοση του Λένιν και του Γκράμσι που ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κόντρα στον κοινοβουλευτικό «ρεαλισμό» των πλατιών, «πλουραλιστικών» κομμάτων που υποστήριζε η σοσιαλδημοκρατία  αντέτειναν την ανάγκη να χτιστούν κόμματα που να εξυπηρετούν το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Κατάφεραν να συνδέσουν την τη στρατηγική της ανατροπής με τις οργανωτικές επιλογές ενός κόμματος της εργατικής πρωτοπορίας.

Όπως και τότε έτσι και σήμερα, αυτό μεταφράζεται σε ανάγκη για δυνατά κόμματα επαναστατών. Κόμματα της εργατικής πρωτοπορίας, όχι ξεκομμένα και παγωμένα, άλλα άρρηκτα δεμένα με τους αγώνες και την κίνηση του συνόλου της εργατικής τάξης. Κόμματα δημοκρατικού συγκετρωτισμού που ανοίγουν πλατιά και δημοκρατικά τη συζήτηση αλλά καταλήγουν σε συγκεντρωμένη δράση για να είναι αποτελεσματικά μέσα στους αγώνες. Κόμματα που πατάνε στην τακτική του ενιαίου μετώπου, που σημαίνει κοινή δράση με όλη την εργατική τάξη απέναντι στις επιθέσεις και τις δυσκολίες αλλά διαφωνία και ζύμωση πάνω στην προοπτική. Ενιαίο μέτωπο από τα κάτω αλλά και από τα πάνω,  και στα συνδικάτα και με πολιτικά κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς, για να μπορούν να νικάνε οι αγώνες, να κερδίζει αυτοπεποίθηση η εργατική τάξη, να αναδεικνύονται λειτουργικά οι αντιφάσεις του ρεφορμισμού και οι ρεαλιστικές απαντήσεις της επαναστατικής εναλλακτικής. 

Κλειδί για μια δυνατή επαναστατική αριστερά με πετυχημένες πρωτοβουλίες είναι η ενίσχυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Μέσα από άπλωμα του δικτύου και της κυκλοφορίας της Εργατικής Αλληλεγγύης και του Σοσιαλισμού από τα Κάτω. Μέσα από το χτίσιμο και τη γεωγραφική εξάπλωση των πυρήνων στις εργατογειτονιές αλλά και το βαθύτερο ρίζωμά τους μέσα στους εργατικούς χώρους. Δεν μπορούμε να λείπουμε από καμιά περιοχή. Με πυρήνες επαναστατών που γίνονται κέντρο των πολιτικών πρωτοβουλιών και αναζητήσεων όλης της αριστεράς στην περιοχή τους αλλά και μπορούν να στηρίξουν οργανωτικά την κοινή δράση απλώνοντάς την εκεί που μετράει περισσότερο, στα δυνατά κομμάτια της τάξης. Με νέα καμπάνια στρατολογιών και περισσότερα μέλη. Σήμερα υπάρχει κόσμος που περιμένει την πρόταση να οργανωθεί. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις και όχι στην υπόσχεση των κυβερνητικών λύσεων. Με άνοιγμα της συζήτησης πάνω στην εναλλακτική, οργανώνοντας το φετινό Μαρξισμό 2016 πάνω στην κρίσιμη ιστορική εμπειρία ενός αιώνα επαναστάσεων στους αγώνες σήμερα.

Μπροστά μας έρχονται σκληρές συγκρούσεις. Η κρίση βαθαίνει, αλλά ο κόσμος αντιστέκεται και αυτό έχει ανοίξει ένα παράθυρο για νέες δυνατότητες. Θα συνεχίσουμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες μεγαλύτερες από το μπόι μας, οι επαναστάτες παίζουν πια πρώτη εθνική. Αλλά για να νικήσουμε χρειάζεται να μεγαλώσει και το μπόι μας.

3η Συνδιάσκεψη ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α

Για το σύστημα εκλογής στα όργανα και την απλή αναλογική [του Θανάση Καμπαγιάννη]

Ο τρόπος εκλογής στα όργανα, είτε στην Συνδιάσκεψη είτε στο ΠΣΟ και την ΚΣΕ, αποτελεί κρίσιμο δείκτη δημοκρατίας του αντικαπιταλιστικού μετώπου που χτίζουμε. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατόρθωσε να κάνει ένα ποιοτικό άλμα σε σχέση με προγενέστερα μέτωπα της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς: θεσμοθέτησε την ατομική ιδιότητα του μέλους για όλους (οργανωμένους σε συλλογικότητες και ανένταχτους) και καθιέρωσε την αρχή “ένα μέλος μία ψήφος”. Όμως το σύστημα εκλογής της ενιαίας λίστας φαλκιδεύει την αρχή “ένα μέλος μία ψήφος”. Στην πραγματικότητα, η ψήφος ενός μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είναι ταυτόχρονα μέλος μιας από τις μεγαλύτερες οργανώσεις που τη συναπαρτίζουν μετράει περισσότερο από την ψήφο ενός ανένταχτου ή ενός μέλους μιας από τις μικρότερες οργανώσεις. Συμβαίνει δηλαδή μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτό για το οποίο κατηγορούμε το αστικό πολιτικό σύστημα με το παράνομο όριο του 3% των εθνικών κοινοβουλευτικών εκλογών, που κάνει την ψήφο κάποιου που επιλέγει ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αξίζει λιγότερο από την ψήφο κάποιου που επιλέγει (για παράδειγμα) ΣΥΡΙΖΑ.

Την έχουμε αυτή την εμπειρία; Προφανώς και την έχουμε.

Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η χρήση αποκλειστικά ενιαίας λίστας με σταυρούς στο 25% των εκλέξιμων θέσεων του οργάνου σήμανε τον αποκλεισμό μικρότερων οργανώσεων ή ανένταχτων που δεν επιθυμούσαν να ενταχτούν στα “μπλοκ” ψήφων των μεγαλύτερων οργανώσεων.Οι κυκλικές σταυροδοσίες των μεγαλύτερων οργανώσεων σήμαναν ότι, για να έχει κάποιος την πιθανότητα να εκλεγεί, έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον 130 ψήφους συνέδρων (δεν επιλέγω τον αριθμό τυχαία, είναι ο αριθμός ψήφων που έλαβε ο πρώτος επιλαχών στις εκλογές για το ΠΣΟ της προηγούμενης Συνδιάσκεψής μας).

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, ας πάρουμε το ενδεχόμενο μιας ανένταχτης συντρόφισσας που θέλει να συμμετέχει στο Συνέδριο και να εκλεγεί στο ΠΣΟ. Με την απλή αναλογική, θα χρειαζόταν τη στήριξη άλλων δύο συντρόφων/ισσών της τοπικής συνέλευσης, προκειμένου να εκλεγεί στο Συνέδριο. Και στο ίδιο το Συνέδριο, πάλι με την απλή αναλογική, θα χρειαζόταν να βρει άλλα 12 άτομα, προκειμένου συλλογικά να έχουν αντιπροσώπευση στο ΠΣΟ με την ίδια ως μέλος του. Το μέτρο εκλογης στο ΠΣΟ με την απλή αναλογική είναι (1000 σύνεδροι / 80 θέσεις ΠΣΟ = ) 12,5 ψήφοι. Με το ισχύον σύστημα, η ίδια συντρόφισσα θα έπρεπε αναγκαστικά να ενταχτεί στη σταυροδοσία μιας εκ των μεγαλύτερων οργανώσεων, αφού μόνο τότε θα μπορούσε να υπερβεί το μπλοκ ψήφων μιας εκ των “άτυπων” λιστών. Πρόκειται κατ' ουσίαν για ένα πλαφόν, σαν το 3% των εθνικών κοινοβουλευτικών εκλογών, μόνο που α. το δικό μας πλαφόν είναι κατά πολύ μεγαλύτερο (τουλάχιστον 10%) και β. το δικό μας πλαφόν είναι κινητό, εξαρτάται δηλαδή από τον αριθμό των διακινούμενων λιστών των μεγαλύτερων οργανώσεων.

Δυστυχώς, δεν είναι απλά ένα άτομο που μπορεί να πέσει θύμα του συστήματος της ενιαίας λίστας (που μόνο ενιαία δεν είναι...), αλλά και ολόκληρες οργανωμένες συλλογικότητες και πλατφόρμες. Με το υπάρχον σύστημα, ακόμα και μία οργάνωση με 300 μέλη και 100 εκλεγμένους συνέδρους διατρέχει τον κίνδυνο να μην εκλέξει ΚΑΝΕΝΑΝ σύντροφο ή συντρόφισσα στο ΠΣΟ, εξαρτώμενη πλήρως από τον σχεδιασμό των μεγαλύτερων οργανώσεων εντός ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντιλαμβανόμαστε όλοι τι συνέπειες έχει αυτό όχι μόνο για τη δημοκρατία εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και για την ελκτικότητα του μετώπου μας σε οργανωμένες δυνάμεις που κοιτάζουν προς την πλευρά μας και τις οποίες ενδεχομένως θα καλέσουμε σε συνεργασία ή σε ένταξη στο μέτωπο, την ίδια στιγμή που η δυνατότητά τους να εκλέξουν μέλη τους στα όργανα θα εξαρτάται αποκλειστικά από την διάθεση και τους σχεδιασμούς μας...

Ποιά είναι τα αντεπιχειρήματα που ακούγονται ενάντια στην πρόταση της απλής αναλογικής;

α. “Δεν έχουν υπάρξει ποτέ αποκλεισμοί”, είπε ένας σύντροφος στη δική μου τοπική συνέλευση. Πρόκειται για ισχυρισμό που δεν στέκει, για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την ιστορία των δύο προηγούμενων Συνδιασκέψεων.Μάλιστα, η δεύτερη Συνδιάσκεψη επισήμανε τα προβλήματα του συστήματος της ενιαίας λίστας και έδωσε στο ΠΣΟ πολιτική κατεύθυνση για αναλογικότερο εκλογικό σύστημα. Όντως, σε συνεδρίασή του τον Νοέμβρη του 2014, το ΠΣΟ αποφάσισε κατά πλειοψηφία την καθιέρωση της απλής αναλογικής (συγκρότηση πλατφορμών και αναλογική τους εκπροσώπηση στα όργανα), υλοποιώντας έτσι την απόφαση της Συνδιάσκεψης. Ωστόσο, σε μεταγενέστερη συνεδρίαση του ΠΣΟ, η απόφαση αυτή ανατράπηκε, με τον τρόπο που απεικονίζεται στις Θέσεις για την τρίτη Συνδιάσκεψη.

β. “Με την απλή αναλογική τιμαροποιείται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετατρέπεται σε συνδικάτο, κλπ”. Πρόκειται για ανειλικρινη ισχυρισμό. Η διαφορά ανάμεσα στην ενιαία λίστα και τις πλατφόρμες με απλή αναλογική δεν είναι το αν υπάρχουν χωριστά μπλοκ ψήφων ή όχι. Αυτά υπάρχουν ούτως ή άλλως, με δεδομένο ότι υπάρχουν οργανωμένες συλλογικότητες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η διαφορά έγκειται στο ότι με το σύστημα της ενιαίας λίστας, οι μεγαλύτερες οργανώσεις μπορούν να κλέψουν τις ψήφους των μικρότερων οργανώσεων και των ανένταχτων (αυτών τουλάχιστον που δεν θέλουν να είναι συνεργαζόμενοι με κάποια μεγαλύτερη συνιστώσα).

γ. “Η μείωση των σταυρών από το 25% στο 15% των θέσεων του οργάνου θεραπεύει τα προβλήματα που παρατηρήθηκαν”. Ουδέν ψευδέστερον: απλούστατα οι διανεμόμενες “άτυπες” λίστες θα είναι περισσότερες. Η δυνατότητα ελέγχου των τελικών αποτελεσμάτων από τις οργανώσεις με τα μεγαλύτερα μπλοκ ψήφων παραμένει ακέραια. Μάλιστα, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, η μείωση των σταυρών αποδυναμώνει το μοναδικό θετικό στοιχείο της ενιαίας λίστας: έχοντας στη διάθεσή του πολλούς σταυρούς (πχ. 20) ένας σύνεδρος μπορεί τουλάχιστον να δώσει την ψήφο του και σε κάποιους εκτός της αυστηρής πολιτικής/κομματικής του προτίμησης. Με τη μείωση των σταυρών που θα έχει στη διάθεσή του ο κάθε σύνεδρος (από 20 σε 12 αν μιλάμε για τις εκλογές για το ΠΣΟ), η δυνατότητα αυτή ψαλιδίζεται σημαντικά. Οπότε η μείωση κανένα ουσιαστικά θετικό αποτέλεσμα δεν επιφέρει.

δ. “Η απόφαση των Θέσεων ικανοποιεί το αίτημα της απλής αναλογικής”. Αυτή είναι η τοποθέτηση που έγινε (τουλάχιστον στη δική μου τοπική) από τους συντρόφους της ΑΡΙΣ. Για το λόγο αυτό, από την πλευρά των συντρόφων του ΣΕΚ καλέσαμε τους συντρόφους του ΝΑΡ να τοποθετηθούν δημόσια και υπεύθυνα: τι ακριβώς λένε οι Θέσεις του οργανωτικού; Καθιερώνουν την δυνατότητα συγκρότησης πλατφόρμας και συστήματος απλής αναλογικής ή διατυπώνουν μια κατεύθυνση σε περίπτωση καταψήφισης της ενιαίας λίστας; Δυστυχώς, οι σύντροφοι του ΝΑΡ δεν ανταποκρίθηκαν στην έκκλησή μας. Ο κίνδυνος είναι ότι τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πηγαίνουν στη Συνδιάσκεψη χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς ψηφίζουν και ότι η απόφαση θα είναι ένας ακόμα “δελφικός χρησμός” σαν κι αυτούς στους οποίους δυστυχώς είμαστε συνηθισμένοι, με κόστος ατελείωτες ανθρωποώρες προκειμένου να αποφασίσουμε τι τελικά... ψηφίσαμε.

ε. “Οι πλατφόρμες και η απλή αναλογική στερούν τη δυνατότητα ψήφου σε άτομα που είναι σε άλλη πλατφόρμα”.Η αντίρρηση αυτή έχει νόημα μονάχα στο βαθμό που εξασφαλιστεί η ισότητα της ψήφου όλων των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδάλλως ειναι υποκριτική. Μόνο αν καθιερωθεί το δικαίωμα κάθε συντροφου και συλλογικότητας να συγκροτεί πλατφόρμα και ψηφοδέλτιο που θα εκπροσωπηθεί στα όργανα απολύτως αναλογικά, μπορεί στη συνέχεια να αντιμετωπιστεί το ζήτημα των σταυρών, της δυνατότητας πολλαπλών επιλογών, κλπ.

Είναι αντιληπτό τέλος ότι η διατήρηση της ενιαίας λίστας ως εκλογικού συστήματος, με την προτεινόμενη καθιέρωση εκλογής της ΚΣΕ από το ΠΣΟ, δίνει τη δυνατότητα απόλυτου ελέγχου των οργάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από μια οργάνωση που έχει έστω και τη σχετική πλειοψηφία των συνέδρων: με διαδοχικές ψηφοφορίες (τοπικές επιτροπές -> σύνεδροι -> ΠΣΟ -> ΚΣΕ) μια σχετική πλειοψηφία του 40% μπορεί, αν το επιθυμεί, να ελέγξει το 70% της ΚΣΕ.

Το ζήτημα δεν είναι να προβλέψουμε αν κάποια οργάνωση, εν προκειμένω η εκάστοτε μεγαλύτερη, θα κάνει χρήση αυτής της δυνατότητας. Είμαστε όλες και όλοι μας στο ίδιο μέτωπο, κάνοντας την επιλογή να χτίζουμε μαζί την αντικαπιταλιστική Αριστερά που χρειάζεται η εποχή μας. Κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι ένα απόθεμα συντροφικότητας στις σχέσεις μας, για το οποίο πρέπει διαρκώς να παλεύουμε. Η καθιέρωση της πραγματικής ισοψηφίας όλων των μελών και των απόψεων στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν θα βλάψει, αλλά θα ωφελήσει αυτή τη συντροφικότητα που είναι αναγκαίο να οικοδομήσουμε.

Η αποψή μας: Βήματα μπροστά για την επαναστατική αριστερά

                                                                                               Εργατική Αλληλεγγύη

Καστανιές Έβρου, 24/1

Αυτό το Σαββατοκύριακο, αρχίζοντας από την Παρασκευή το απόγευμα, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα οργανώνει την ετήσια Συνδιάσκεψή του για το 2016. Και το επόμενο Σαββατοκύριακο ακολουθεί η τρίτη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρόκειται για διαδικασίες που σηματοδοτούν βήματα μπροστά για την επαναστατική αριστερά σε μια κρίσιμη καμπή των εξελίξεων.

 

Η ετήσια Συνδιάσκεψη του ΣΕΚ (και παλιότερα της ΟΣΕ) είναι ένας θεσμός με σταθερή παρουσία από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Είναι χαρακτηριστική η σύνθεση των αντιπροσώπων που έχουν εκλεγεί από τους τοπικούς πυρήνες φέτος: Ένα 2% των αντιπροσώπων έχει κομματική ηλικία πάνω από 40 χρόνια, το 6% μεταξύ 26 και 40 χρόνια, το 10% από 16 μέχρι 25, το 28% από 6 μέχρι 15, ενώ το 54% των αντιπροσώπων έχει ενταχθεί τα τελευταία έξη χρόνια.

 

Από αυτούς το 46% είναι γυναίκες και το 54% άντρες, χωρίς να χρειαστεί κάποια διαδικασία επιβολής ποσοστώσεων. Αντίστοιχα αντιπροσωπευτική είναι η εικόνα της προέλευσης των αντιπροσώπων από τους διάφορους χώρους. Περίπου το 55% είναι εργαζόμενοι, 30% φοιτητές, 2% συνταξιούχοι, 2% μαθητές. Ανάμεσα στους εργαζόμενους, ισχυρή παρουσία έχουν σύντροφοι και συντρόφισσες από τα Νοσοκομεία, την Εκπαίδευση αλλά και από τον ιδιωτικό τομέα.

 

Αυτές είναι ελπιδοφόρες εικόνες για το άπλωμα και το ρίζωμα της επαναστατικής στρατηγικής σε όλα τα τμήματα του κινήματος που τόσο έχουμε ανάγκη αυτή την περίοδο. Η βαθιά κρίση που χαρακτηρίζει τον σημερινό καπιταλισμό σε όλα τα επίπεδα, στην οικονομία, στην πολιτική, στους διεθνείς ανταγωνισμούς, φέρνει το εργατικό κίνημα και την Αριστερά μπροστά σε κρίσιμες επιλογές διαρκώς. Καθώς η κρίση βαθαίνει, το ερώτημα «Ποιος δρόμος για την Αριστερά» γίνεται πιο πιεστικό.

 

Συμβολή

Οι απαντήσεις από τη σκοπιά της εργατικής ανατροπής είναι το κεντρικό μοτίβο των αναζητήσεων της Συνδιάσκεψης του ΣΕΚ και θα είναι μια συμβολή στις αναζητήσεις που χαρακτηρίζουν όλο τον κόσμο της Αριστεράς μπροστά στην τραγική κατάντια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

 

Το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πέρασε μια περίοδο δικής του κρίσης το προηγούμενο διάστημα, όπως φάνηκε και από την καθυστέρηση της Γ’΄Συνδιάσκεψης και από τις αποχωρήσεις ορισμένων συνιστωσών στις παραμονές των εκλογών του περασμένου Σεπτέμβρη. Ωστόσο, όχι μόνο άντεξε, αλλά έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει πολύτιμο στήριγμα στις μάχες που ανοίγονται μπροστά μας. 

 

Προχωράμε με αισιοδοξία για να χτίσουμε τη δύναμη της αριστεράς που μπορεί να ξεφύγει από τα αδιέξοδα του ρεφορμισμού και να ανοίξει το δρόμο της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Εργατική Αλληλεγγύη 1205

Η άποψή μας: Ανοίξτε τα ταμεία και τα σύνορα για την εργατιά!

Η νέα χρονιά ξεκινάει από την πρώτη στιγμή με δυο μεγάλες προκλήσεις. Ο Κατρούγκαλος περιφέρει στους πολιτικούς αρχηγούς το κυβερνητικό σχέδιο για την προσαρμογή του Ασφαλιστικού στις απαιτήσεις του Μνημόνιου, ενώ παράλληλα ο Μουζάλας προσαρμόζει την κυβερνητική πολιτική για τους πρόσφυγες στα πιο αντιδραστικά ιδεολογήματα.

«Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί την προσφυγιά και τη φτώχεια όλου του κόσμου» λέει ο ένας (σε Πρωτοχρονιάτικη συνέντευξη στην Αυγή), το ασφαλιστικό σύστημα δεν αντέχει να πληρώνει ούτε τις 12 φορές κομμένες συντάξεις, συμπληρώνει ο άλλος.
Τα ίδια κλισέ που ακούγαμε χρόνια τώρα από τους Σαμαροβενιζέλους, τα ακούμε τώρα από τους «προοδευτικούς» υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Προσβάλλουν τη νοημοσύνη όλου του κόσμου που αγωνίστηκε για να βάλει τέλος και στη λεηλασία των συντάξεων και στη ρατσιστική βρομιά των στρατόπεδων συγκέντρωσης και του φράχτη.

Όλα τα επιτελεία της ΕΕ έλεγαν όλα τα προηγούμενα χρόνια ότι η Ευρώπη δεν αντέχει άλλες «ροές» και έφτιαξαν θηριώδεις μηχανισμούς θωράκισης των εξωτερικών συνόρων: Σένγκεν, Φρόντεξ, θαλάσσιες περιπολίες και χερσαίους φράχτες από τη Θέουτα της Ισπανίας μέχρι τον Έβρο. Αλλά όταν ξεχύθηκε ο χείμαρρος των προσφύγων από τη Συρία και ο απλός κόσμος τους αγκάλιασε από τη Λέσβο μέχρι τη Βιέννη και το Μόναχο, τα επιτελεία αιφνιδιάστηκαν και αναγκάστηκαν να ψελλίσουν ότι η Ευρώπη θα δείξει ανθρώπινο πρόσωπο.

Τώρα, έχουν βάλει μπροστά να ακυρώσουν κάθε άνοιγμα, αλλά εμείς δεν ξεχνάμε. Οι πύλες που άνοιξαν μια φορά, μπορούν να ανοίξουν ξανά και ξανά. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η ελπίδα και η πρόοδος δεν βρίσκεται στη «ρεαλιστική προσαρμογή» του Μουζάλα, βρίσκεται στην επιμονή ότι οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι και οι φράχτες πρέπει να πέσουν.

Δισεκατομμύρια
Τα ίδια ισχύουν για την οικονομία. Τα ίδια επιτελεία μάς έλεγαν για χρόνια ότι «δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε» και αναρωτιόντουσαν υποκριτικά «πού θα βρεθούν τα λεφτά». Αλλά όταν η κρίση χτύπησε τις τράπεζες το 2008, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι υπάρχει η «ποσοτική χαλάρωση» και υπάρχουν δισεκατομμύρια για τους τραπεζίτες. Και τώρα, μόλις αποφάσισαν ότι θα κάνουν ξανά πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ανακάλυψαν ότι οι πολεμικές δαπάνες μπορούν να παραβιάζουν τους «κανόνες» για τα ελλείμματα.

Γι’ αυτό η απάντησή μας στο νέο σφαγείο του Ασφαλιστικού είναι απλή: Δώστε λεφτά στα Ταμεία, γυρίστε πίσω τα κλεμμένα του PSI, «ανακεφαλαιοποιήστε» τα με μηδενικό επιτόκιο όπως κάνετε για τους τραπεζίτες. Έτσι μπορούν να «χωράνε» και τις σημερινές συντάξεις και των μελλοντικών γενιών και όσων από τους πρόσφυγες θέλουν να μείνουν, να ζήσουν, να δουλέψουν και να παλέψουν μαζί μας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι χωράμε όλοι εκτός από τα αρπακτικά του καπιταλισμού.

Μπορούμε να μετατρέψουμε τον Γενάρη σε ξεκίνημα της ανατροπής όλων των αντιδραστικών σχεδίων που έχει καταντήσει να προωθεί η κυβέρνηση του Τσίπρα. Παλεύοντας για Πανεργατική απεργία ενάντια στο Ασφαλιστικό και οργανώνοντας την πανελλαδική κινητοποίηση στον Έβρο στο πλευρό των προσφύγων. Κλείστε στα στρατόπεδα τα λαμόγια, ανοίξτε τα ταμεία και τα σύνορα για την εργατιά!